Γράμμα προς το "σπόρι" της λήμνου #2

Αγαπητό μου «σπόρι»,

Ναι! Είναι αλήθεια! Η συνάντησή μας έγινε σ’ένα καταπληκτικό μέρος. Ήταν το κτήμα της Μαρίας-Αλίκης, ένα μέρος που σου θύμιζε άλλες εποχές. Απομακρυσμένο από τα μάτια του κόσμου, μας γέμισε ηρεμία και δροσιά. Δροσιά γιατί είχε κάτι τεράστια δέντρα που μας φιλοξενούσαν κάτω από τη σκιά τους κι αυτό το ρυάκι...αχ αυτό το ρυάκι...πόσο δροσερό κι όμορφο ήταν; Μας ξεδίψασε στην επιστροφή μας γιατί είναι αλήθεια, ότι έκανε πολύ ζέστη εκείνη τη μέρα!

Έβλεπα το νερό να τρέχει γάργαρο και σκεφτόμουν ότι το νερό είναι ένα δώρο του Θεού και της φύσης, το οποίο όμως εμείς καταφέραμε να το βρωμίζουμε με τα παλιο-απορρυπαντικά μας, να το σκορπάμε ασύστολα από‘δω κι από’κει ενώ στερεύει πια, και φυσικά να το πληρώνουμε και να το αγοράζουμε μέσα σε πλαστικά μπουκάλια που ποιος ξέρει πόσες ώρες τα βάραγε ο ήλιος «κατακέφαλα»!

Στην περιήγησή μας είδαμε το όμορφο μποστάνι και τα κλίματα. Περιφραγμένα πάντα γιατί κυκλοφορούν πολλά κουνελάκια. Αναγνωρίσαμε διάφορα βότανα και φυτά, και δοκιμάσαμε κάτι άσπρα μούρα, άλλο πράγμα! Είδαμε κι ένα μικρό, παλιό εξωκλήσσι, στο οποίο γίνονταν ακόμα και πανηγύρια παλιά, όπως μας είπε η Μαρία-Αλίκη. Φαντάζομαι πόσο ζωντανός θα ήταν ο τόπος εκεί για να γίνονται πανηγύρια...

Μετά την περιήγησή μας στο κτήμα επιστρέψαμε στην είσοδο του κτήματος και γευτήκαμε τα νόστιμα φαγητά που είχε ετοιμάσει η μητέρα της Μαρίας-Αλίκης. Με δυσκολία καταφέραμε να συζητήσουμε γιατί ναι μεν «νηστικό αρκούδι δεν χορεύει», αλλά και «καλοφαγομένο αρκούδι δεν συζητάει»!

Φαίνεται όμως ότι η αγάπη μας για σένα καλό μου «σπόρι» μας έκανε να τα καταφέρουμε. Έτσι λοιπόν, θέσαμε στόχους για τις επόμενες κινήσεις μας και ορίσαμε την επόμενη συνάντησή μας.

Δε θα σου πω όμως τι ακριβώς αποφασίσαμε. Θα σ’αφήσω να δεις από μόνο σου τη συνέχεια!!

Σε χαιρετώ,

Η σπορο-‘Αννα

ΥΓ. Αααα δε σου είπα... είχαμε και νέα σποράκια στην παρέα...μεγαλώνουμε!!!τ